پیش‏نوشت: متن زیر را دقیقاً یک سال قبل نوشته بودم ولی قسمت این‏طور بود که با یک سال تاخیر بیاد روی وبلاگ؛ ان‏شاءالله امسال یه کاری بکنیم که آخر سال شرمنده نباشیم!
همیشه یکی از دغدغه‏های فکری‏ام که متاسفانه هنوز هم هیچ گام عملی برای آن برنداشته‏ام، این بوده‏است که به نوبه‏ی خودم و در حدّ توانم در جهت تحقق خواسته‏های آقا تلاش کنم. خوب؛ خواسته‏های آقا فراوان است و از سخنان و پیام‏هایشان می‏توان آن را استخراج کرد. البته بعضی از خواسته‏های آقا مخاطب خاص دارد و خیلی به ما مربوط نمیشه. اما بسیاری از آن‏ها مخاطب عام دارد که همه‏ی ما مسوؤل اجابت آن هستیم. اما چند نکته :
اولاً یک مشکل و مانع بر سر راه تحقق خواسته‏های آقا اینه که مخاطبان پیام آقا خیلی وقت‏ها متوجه نیستند که اوامر ایشان مولوی و لازم الإطاعة است. گاهی مردم (حتی کسانی که خودشان را خیلی هم ولایتی و عاشق و شیفته‏ی آقا می‏دانند) فکر می‏کنند حالا آقا یه چیزی فرموده‏اند دیگه! یا بعضی توجیهشان این است که منظور آقا به ما نبود! یعنی همیشه احساس می‏کنند اشخاص دیگری مخاطب آقا هستند. در حالی که آقا به عنوان ولی‏امر و رهبر جامعه سخن می‏گویند و اگر نهی یا امری می‏کنند در وهله‏ی اول این امر و نهی بر گردن همه‏ی آحاد جامعه تعلق می‏گیرید؛ مگر اینکه با قرینه‏ی دیگری ثابت شود که آن امر یا نهی ، مخاطب خاص داشته است.

ثانیاً در بین خواسته‏های آقا، بعضی محوری‏تر و اساسی‏تر هستند. یعنی سایر خواسته‏ها و اوامر را هم شامل می‏شوند یا مبنای دیگر خواسته‏ها هستند. لذا باید دقت و حساسیت بیشتری هم به آن‏ها داشت. از جمله‏ی این خواسته‏های محوری باید به پیام‏های نوروزی ایشان اشاره کنیم. به هر حال پیامی که آقا در ابتدای هر سال به ملت و جامعه‏ی اسلامی می‏دهند بیان کننده‏ی خط مشی و جهت‏گیری اساسی و محوری جامعه در طول آن سال است و بسیاری از اوامر و نواهی دیگر حول محور آن شکل می‏گیرد.
چیزی که خیلی زجرآور است این است که با یک چنین پیام محوری و راهبرد اساسی که باید مبنای تمام حرکات جامعه (مردم و مسوؤلان) در طول سال باشد صرفاً به عنوان یک شعار برخورد می‏شود و کم‏تر به مرحله‏ی شعور می‏رسد. نهایت کاری که انجام می‏شود این است که آن پیام و خواسته‏ی مهم آقا را در بنرها و پوسترهای رنگارنگ و بزرگ و کوچک در خیابان‏ها و تابلوها می‏بینیم و یا در روزهای پایانی سال به جهت خالی نبودن عریضه یک همایش پر خرج هم با همان عنوان برگزار می‏کنیم؛ و آنچه این وسط ضایع می‏شود و مغفول می‏ماند اصل خواسته‏ی ولی‏امرمان است.

در پست اول گفتم مدتی است به این نتیجه رسیده‏ام که حرف زدن بس است و شعار دادن کافی است. اگر آقا برای سال عنوانی انتخاب می‏کنند برای این نیست که من و تو تا آخر سال شعارش را بدهیم. برای این نیست که برایش همایش بگیریم یا آن را در طرح زیباسازی فضای شهری بگنجانیم. بلکه برای این است که به آن عمل کنیم؛ برای این است که آن شعار را به عنوان مهم‏ترین تکلیف اجتماعی خود در طول سال بدانیم و برای تحقق آن تلاش (بخوانید جهاد) کنیم.
   پ.ن: این روزها مشغول نوشتن پایان‏نامه‏ی کارشناسی ارشد هستم؛ تمام تلاشم اینه که در تدوینش نوآوری به خرج بدم و بتونم نظریه‏ی جدیدی مطرح کنم. نوشتن پایان‏نامه برام شده یک جهاد علمی؛ برام دعا کنید که از این جهاد موفق بیرون بیام.

نوشته شده توسط : سید کمیل

بسم الله []

یک سال پیش همچین روزی بود که اولین پست این وبلاگ رو نوشتم. همون اول گفته بودم که قرار نیست اینجا زیاد بنویسم! اما به هر حال خدا توفیق داد و هر از گاهی یه چیزایی نوشتم و از نظرات دوستان هم بهره‏مند شدم. اما از اول امسال هرچی خواستم بنویسم نشد؛ نمی دونم! شاید به خاطر عنوانیه که آقا برای امسال مشخص کردند: «نوآوری و شکوفایی»
اصلاً دوست نداشتم به سبک و سیاق سال قبل بنویسم. دلم می‏خواد امسال نوآورانه بنویسم!... اما چه جوری!؟
فردا سالگرد شهادت شهید مطهری است. راستی شما می‏دونید رمز جاودانگی آثار شهید مطهری چیه؟ می‏دونید چرا بعد از گذشت 30 سال از شهادتش هنوز هم هر کتابی‏ش رو که بر می‏داری و می‏خونی احساس می‏کنی همین امروز نوشته شده؟...

شهید مطهری رو خیلی دوست دارم... خودش می‏دونه! ازش می‏خوام کمک کنه بتونیم امسال یه ذرّه نوآوری کنیم و توانایی‏های بالقوه‏مون رو شکوفا کنیم. شما هم اگه نقدی، نظری، حرفی دارید بسم‏الله!
     پ.ن: برای نوآوری فعلاً از عکس خودم شروع کردم؛ خوبه!؟

نوشته شده توسط : سید کمیل

بسم الله []