خاك مكان تعلق نيست، اين زمين نه جاي ماندن است، اين تن جاي پروراندن كرم ابريشم نيست؛ پيله اي است كه پروانه اي دل آن را بشكافد و به سوي منشأ نور به پرواز در آيد. اين چه بي خبري است كه دلبسته مركب تن شده ايم؟ چه غفلتي است كه به تبعيدگاه خويش خو گرفته ايم؟ كدام حادثه شفاف تر است از خورشيدي كه در سجده "امن يجيب ... انتظار طلوع خويش را بر شب تيره ما مي كشد؟! كدام حقيقت ضروري تر از نوشيدن آبي گواراست براي تشنه اي كه از عطش مي سوزد؟

چشم هايي كه از اقيانوس سرشارترند، انتظار بيداريمان را مي كشند؛ ظرف هايمان واژگون است وگرنه باران حضورش، يك ريز و پي در پي فرو مي بارد ....