بعد از فجایع ددمنشانه‏ی رژیم اشغالگر فلسطین در غزه قصد کرده بودم مطلبی بنویسم که به خاطرم آمد چند سال قبل همزمان با آغاز انتفاضه‏ی دوم فلسطین در ایامی که در مدرسه عالی حجره‏ای داشتیم و مشغول درس و بحث بودیم و روزگار خوشی را در جوّ آرام طلبگی می‏گذراندیم مطلبی نوشتم و بر در و دیوار مدرسه زدم تا حساسیت دوستان طلبه‏ را نسبت به آنچه بر سر جهان اسلام می‏آید برانگیزانم. این پست را به همان متن اختصاص می‏دهم... آقا در پیامشان فرموده بودند امت اسلام باید در قبال این جنایات به خروش آید؛ نمی‏دانم؛ آیا به وظیفه‏ام عمل کرده‏ام؟ آیا کار دیگری از دستم بر نمی‏آید؟... اللهمّ وفّقنا لما تحبّ و ترضی

چه بر سر ما آمده است؟ ما را چه شده‏است؟ هنوز خوابیم یا خودمان را به خواب زده‏ایم؟ کبک‏صفتانه سرها را در برف کرده‏ایم یا گرگ‏خویانه این همه جنایت را به نظاره نشسته‏ایم؟ ما این‏قدر بی‏غیرت نبودیم.
گناه با ما چه کرده‏ است؟ گوشمان از فریاد «یا للمسلمین» پر شده ولی چشمانمان را به سادگی بر خرمن اجساد کودکان مظلوم بسته ایم. لقمه‏ی حرام چه بر سر ما آورده است؟ قوه‏ی عاقله‏مان دیگر کار نمی‏کند. واقعیت‏هایی که از مقابلمان می‏گذرد را نمی‏توانیم تجزیه و تحلیل کنیم. دیگر حرمت مال و عرض و نفس مسلم برایمان مفهومی ندارد. «من سمع منادیاً ینادی یا للمسلمین ولم‏یجبه فلیس بمسلم» برایمان بی‏معنی شده است. گویا الفاظی مانند عزت، ظلم ستیزی و غیرت هیچ مفهومی را به ذهنمان متبادر نمی‏کند. ما این‏قدر بی‏غیرت نبودیم.
 چرب و شیرین دنیا چگونه ما را به خود مشغول کرده است؟ دو دستی به زندگی خود چسبیده‏ایم و دست از وظایف اصلی‏مان کشیده‏ایم. به این روزمرّه‏گی ها عادت کرده‏ایم. تماشای روزانه‏ی صحنه‏ی قتل و غارت مسلمانان برایمان به سادگی پی‏گیری مجموعه‏های طنز نود قسمتی شده است. تعلقات پست دنیوی چگونه امانمان را بریده‏ است؟ چرا فقط در کثافات خود می‏لولیم؟ چرا بر نمی‏خیزیم؟ چرا قیام نمی‏کنیم؟ دستانمان اگر بسته است _که نیست_ دهانمان را که نبسته‏اند. فریاد که می‏توانیم بزنیم. چرا نعره نمی‏زنیم؟ چرا خاموشیم؟ چرا گریبان چاک نمی‏زنیم؟ چرا از غصّه دق نمی‏کنیم؟ آیا این همه وحشی‏گری از کندن خلخال از پای دختر یهودی کمتر است؟ آیا نباید در ادعای مسلمانی خود شک کنیم؟ پس چرا نمی‏خروشیم؟ چطور می‏توانیم سر راحت بر بالین بگذاریم در حالی که به چشم خود دیده‏ایم که دشمنان چگونه بر پیکر نیمه‏جان مجروحان فلسطینی تیر خلاص می‏زنند؟ ما این‏قدر بی‏غیرت نبودیم.

ای دانشجو! ای طلبه! برخیز؛ چه جای درنگ است؟ چه وقت استراحت است؟ خودت را به چه سرگرم کرده‏ای؟ به درست؟ به نمازت؟ به مدرک لیسانست؟ به مباحثه‏ات؟ به چه امید به کلاس می‏روی و می‏آیی؟ به چه آرزو در حجره نشسته‏ای؟ با چه هدفی مباحثه می‏کنی؟ با چه نیّتی نماز می‏گذاری؟... اگر این همه را به خیال خودت برای خدمت به اسلام انجام می‏دهی، چشمانت را باز و گوش‏هایت را تیز کن؛ ببین که چه بر سر اسلام می‏آورند و تو در خلوت عارفانه‏ی حجره‏ات نماز شب می‏گذاری! ببین که چگونه بشر و حقوق او را لگدمال می کنند و تو ساده‏لوحانه در قیل و قال مباحثه‏ات در پی اثبات مبانی حقوق بین‏المللی!
عزیزم! برادرم! دشمن مثل من و تو بی‏کار ننشسته است. دیگر فقط کافی است سرت را از لاک خودساخته‏ات بیرون آوری تا او را ببینی. به راستی تو چه کرده‏ای؟ ای طلبه! اگر مولایت که ادّعای سربازی او را داری از تو سوال کند که در برابر این همه ظلم و جنایت چه کرده‏ای چه پاسخی داری؟ آیا خواهی توانست پیش روی او سربلند و با افتخار بایستی و بگویی به وظیفه‏ات عمل کرده‏ای؟ سکوت امروز من و تو مایه‏ی ننگ ابدی و شرم همیشگی‏مان نزد او خواهد شد.
نمی‏گویم درس و بحثت را تعطیل کن؛‏ که می‏گویم خوب درس بخوان و خوب مباحثه کن. اهل تهجّد و مستحبّات هم باش؛ اما واجباتت را هم فراموش نکن. امروز دست به قلم بردن و با سلاح قلم به جهاد برخاستن بر من و تو واجب است. «کونوا للظالم خصماً و للمظلوم عوناً» امروز باید اثبات کنیم که دشمن ظالم و یاور مظلومانیم. امروز روز فریاد است؛ روز قلم است؛ روز امتحان و آزمایش من و توست.
شاید فردا فرصتی برای جبران کم کاری هایمان به دست نیاوریم...

پی‏نوشت: (پاسخ سخنان سخیف ترسوهایی که بدون آدرس کامنت می‏گذارند)
توی این پست یک جمله بیشتر نگفتم؛ گفتم ما اینقدر بی غیرت نبودیم.
اگه بعضی قبول ندارند و فکر می کنند بی غیرتی و سکوت و خفقان مرگ گرفتن دربرابر جنایات رژیم سفاک صهیونیستی برازنده‏شونه خوب ما با اونا کاری نداریم. بی غیرت باشید و بی غیرت بمانید. (لکم دینکم و لی دین)
این‏ها علاوه بر بی‏غیرتی دچار رذایل اخلاقی دیگری نظیر ترس و رعب شدید از این خروش وبلاگی جوانان مسلمان هستند و حتی همین حرکت جهادی در دنیای مجازی هم آن‏ها را به لرزه و رعشه درآورده است؛ ترسی همانند ترس صهیونیست‏ها از مرگ.
پاسخ ما به این خودفروخته‏گان مرعوب و مزدوران صهیونیسم جنایتکار یک جمله بیش‏تر نیست: از دست ما عصبانی باشید و در این عصبانیت بمیرید. همین ترس و دستپاچگی شما از این حرکت خودجوش وبلاگی، ما را به این نتیجه می‏رساند که این خروش مقدس، اقدامی اصولی و برجسته و مؤثر است که ان‏شاءالله مظلومان فلسطینی را خرسند و قلب نازنین امام عصر(ع) را از ما خشنود خواهد ساخت.
مشکل این آدمها یک چیز بیشتر نیست: عدم بصیرت و عدم  شناخت درست از حقایق که این هم برمی گرده به همون عواملی که توی این پست اشاره کردم: گناه، لقمه‏ی حرام، مشغول شدن به چرب و شیرین دنیا، روزمره‏گی، گرفتار تعلقات پست دنیوی شدن و لولیدن در کثافات...
خدایا شاهد باش ما فریاد زدیم و سکوت نکردیم و آرام نگرفتیم و با تمام توانمان از آرمان حمایت از مظلومان فلسطین دفاع کردیم و می کنیم و خواهیم کرد و دست از مبارزه نخواهیم کشید و بزرگترین آرزویمان این است که در این راه و در این جهاد مقدس با شهادت به ملاقات تو نائل شویم.
خدایا ما غیر از تو کسی را نداریم و جز تو کسی را نمی خواهیم. وعده هایت را در نصرت حق و نابودی باطل بر ما محقق فرما و با فرج آخرین حجتت انتقام خون های به ناحق ریخته‏ی همه‏ی مظلومان عالم را بستان.
 والسلام علی من اتبع الهدی

نوشته شده توسط : سید کمیل

بسم الله []