بدون شک، خروج زودهنگام جریان انحرافی نفوذی در دولت را باید یک انتحار سیاسی محسوب کرد. این جریان نفوذی که با سوءاستفاده از اعتماد مردم به شعارهای اصول‏گرایانه و انقلابی دولت‏های نهم و دهم توانست چند سالی پشت سر رئیس‏جمهور مخفی شود، مسلّماً برای سال‏های سال برنامه داشت و قرار نبود به این زودی‏ها دست خود را برای عموم جامعه رو کند؛ گرچه خواص و نخبگان با بصیرت، از مدّت‏ها قبل با رصد رگه‏های انحراف عقیدتی و عملی این جریان، در گوشه و کنایه هشدارهایی را مطرح می‏کردند.
به هر ترتیب، آنچه به‏طور خاص ظرف مدّت یک‏ماه گذشته در صحنه‏ی سیاسی داخل کشور گذشت، خروج زودتر از موعد این جریان انحرافی از پوسته‏ی ادعاهای انقلابی و ولایت‏مداری و عدالت‏گستری بود. باید دانست که این جریان با این انتحار سیاسی، شانس تداوم بقای در قدرت را از دست داد؛ زیرا با روشن‏گری‏ها و بصیرت‏افزایی‏هایی که ظرف مدّت باقی‏مانده تا انتخابات مجلس نهم و ریاست‏جمهوری یازدهم صورت خواهد گرفت، بدنه‏ی اجتماعی حامی دولت خدمت‏گزار متوجه خواهند شد که روی خوش نشان‏دادن به گزینه‏های مورد حمایت این جریان به معنی ایجاد انحراف در مسیر انقلاب اسلامی است و  لذا پیش‏بینی می‏شود که این جریان جایی در مجلس و دولت آینده نداشته باشد.
امّا سؤال اساسی این است که علّت این انتحار زودهنگام چه بود؟ چه ضرورتی ایجاب می‏کرد که جریان انحرافی قید بقای در حاکمیّت را بزند و با ایستادگی و لجاجت در برابر حکم ولیّ‏فقیه، زمینه‏ی تداوم حضور خود در قدرت را از دست بدهد؟ این سؤال از آن حیث قابل توجه است که تجربه‏ی حیات سیاسی نظام جمهوری اسلامی ثابت کرده است که به‏واسطه‏ی پشتوانه‏ی مردمی نظام، همواره «خروج بر حاکمیّت» منجر به «اخراج از حاکمیّت» شده است!
برای یافتن پاسخ این سؤال اساسی، باید دو عرصه‏ی داخلی و بین‏المللی را مدّ نظر قرار دهیم؛ مسلّماً با توجه به عمق اعتقادات مردم ایران اسلامی به انقلاب و ولایت‏فقیه، حرکت ناشیانه‏ی جریان انحرافی از «منظر داخلی» نمی‏تواند هیچ آورده و سودی برای این جریان داشته باشد و تعبیر دقیق در مورد آن، همان «انتحار سیاسی» است. امّا باید دید از «منظر بین‏المللی» این انتحار سیاسی حامل چه پیامی برای مخاطبان خارجی است؟
به تعبیر دیگر، ضرورتی که این خودکُشی زودهنگام سیاسی را ایجاب می‏کند، نیاز داخلی این جریان نیست؛ بلکه نیاز اربابان خارجی این جریان منحرف به  ذبح سریع‏تر از زمان پیش‏بینی شده‏ی آن است. در طول تاریخ، قدرت‏های استکباری ثابت کرده‏اند که به چیزی جز منافع خود نمی‏اندیشند و حاضرند همه چیز و همه کس و حتی نزدیک‏ترین نوکران خویش را پیش پای منافع استکباری خود قربانی کنند و جریان نفوذی دشمن در دولت خدمت‏گزار هم مصداقی دیگر از این مفهوم کلّی است.
در شرایطی که «جنبش بیداری اسلامی» با سرعت خیره‏کننده و حیرت‏آور خود کشورهای منطقه را یکی پس از دیگری در‏می‏نوردد و به تعبیر مقام معظم رهبری، قلب اروپا را نشانه رفته است، غرب که مستأصل و دست‏پاچه‏تر از همیشه نظاره‏گر تحولات خاورمیانه و شمال آفریقاست، چاره‏ای جز قربانی کردن بعضی از مهره‏های نفوذی و دست‏نشانده‏ی خود در منطقه ندارد.
استکبار به خوبی می‏داند که انقلاب اسلامی ایران، عقبه‏ی استراتژیک قیام‏های مردمی منطقه است. انقلابی که ثمره‏اش تشکیل «نظامِ» جمهوری اسلامی است؛ نظامی که محور اساسی آن، حاکمیت فقیه عادل جامع‏الشرایط یا همان «ولایت‏فقیه» است. بی‏تردید، در شرایطی که خواست عمومی مردم منطقه «اسقاط نظام‏های دیکتاتوری» است، مدل حکومت «جمهوری اسلامی» می‏تواند به‏عنوان بهترین و محتمل‏ترین «نظام جایگزین» در این کشورها مطرح شود.
وحشت غرب از تحقّق این کابوس خطرناک باعث شد که دستگاه استکباری، راهبرد «مخدوش‏سازیِ» چهره‏ی رسانه‏ای نظام جمهوری اسلامی را در دستور کار قرار دهد تا این پیام را به خارج از مرزهای ایران مخابره کند که نظام «جمهوری اسلامی» نمی‏تواند به عنوان گزینه‏ای کارآمد و مطلوب جایگزین نظام‏های دیکتاتوری ساقط‏شده باشد؛ بلکه راه، منحصر در «لیبرال دموکراسی» و نظام‏های  سرمایه‏سالار غربی است؛ و به این ترتیب، بقای حیات انگلی خود را در منطقه تضمین کنند!
لذا دشمن در راستای پیش‏برد این سناریو در مرحله‏ی اوّل، ماجرای 25 بهمن را کلید زد و موجب انزوا و مرگ کامل سیاسی دو مهره‏ی نیم‏سوخته‏ی خود، یعنی میرحسین موسوی و مهدی کروبی شد؛ امّا پس از شکست سناریوی 25 بهمن، چاره‏ای جز خرج کردنِ جریان نفوذی دشمن در دولت باقی نماند.
خروج زودهنگام جریان انحرافی علیه ولایت‏فقیه گرچه به برکت بصیرت مردم، در بُعد داخلی سودی به حال غرب و دولت‏های استکباری ندارد و تنها موجب تقویت نظام جمهوری اسلامی می‏شود، امّا در بُعد خارجی و خصوصاً رسانه‏ای حاوی آدرسی غلط به مخاطبان خارجی، به‏ویژه مردم مظلوم کشورهای منطقه است. این رسانه‏ها تنش پیش‏آمده در فضای سیاسی داخلی ما را به دروغ به‏عنوان نمودی از «دیکتاتوری دینی» و تقابل ولایت‏فقیه با مردم‏سالاری ترجمه کرده و مخاطب منطقه‏ای را از عواقب تشکیل جمهوری اسلامی می‏ترسانند!
با این تحلیل، درک علّت انتحار سیاسی جریان انحرافی دولت روشن می‏شود. در واقع همان‏طور که غرب برای حفظ منافع خود از هزینه‏کردنِ امثال موسوی و کروبی دریغ نکرد، قربانی کردنِ جریان نفوذی دولت نیز در راستای حفظ منافع حدّاقلی غرب در منطقه ارزیابی می‏شود.
به عبارت دیگر، اگرچه غرب بر روی جریان انحرافی سرمایه‏گذاری زیادی کرده بود و برای اهداف بلند مدّت خود امیدهای بسیاری به آن بسته بود، امّا آغاز ناگهانی سونامی بیداری اسلامی در منطقه، تمام برنامه‏های دشمن را بر هم زد و استکبار را مجبور کرد که دستور خروج اضطراری عناصر نفوذی خود علیه حاکمیت را صادر کند تا به خیال خود، به‏جای ده‏ها جمهوری اسلامی با همان یک جمهوری اسلامی طرف باشد.
البته در پرتو هدایت‏های پیامبرگونه‏ی مقام معظم رهبری و بصیرت و حضور آگاهانه‏ی مردم در صحنه و آرامش و متانت خواص و پرهیز رسانه‏ها از بهانه‏دادن به دست دشمنان، این بار هم تیر دشمن به سنگ خواهد خورد و چیزی جز خسران مضاعف عاید نوکران نفوذی دشمن نخواهد شد و به کوری چشم دشمنان، ملّت‏های بیدار منطقه با چشمانی باز، از «نظام مردم‏سالار دینی ایران» در جایگزینی «نظام‏های دیکتاتوری اسقاط‏شده» الگوبرداری خواهند کرد.

نوشته شده توسط : سید کمیل

بسم الله []

یکی از بیماری‏های اجتماعی ما که گویا تبدیل به یک اپیدمی خطرناک هم شده است، علاقه افراطی به مسائل حاشیه‏ای و فرعی است. گویا حاشیه‏ها جذابیّتی دارند که در متون یافت نمی‏شود! یادش بخیر، در اوایل طلبگی اساتیدمان با این بیت کنایه‏آمیز به ما هشدار می‏دادند که «ألا یا أیّها الطّلاب ناشی، علیکم بالمتون لا بالحواشی»! امّا این روزها گویا باید خطاب این جمله‏ی نغز را از طلاب به عموم جامعه و خصوصاً رسانه‏ها بازگرداند تا شاید کمی به متون و مسائل اصلی بیش‏تر توجه کنند!
این روزها گویا اصلاً نان بعضی رسانه‏ها و رسانه‏ای‏ها در حاشیه‏سازی و حاشیه‏پردازی تأمین می‏شود؛ اگر یک روز بی‏حاشیه طی شود، گویا گم‏شده‏ای دارند! در ورزش، در سیاست، در فرهنگ، در اقتصاد و حتی در معنوی‏ترین مسائل حیات انسان، گویا باید حتماً حاشیه‏ای پیدا کنند و چند روزی خود و مخاطبان رسانه‏ها را به آن مشغول سازند و اصول و متون را به باد غفلت و فراموشی سپرند.
خیانت بزرگی که حاشیه‏سازها و حاشیه‏پردازها به جامعه می‏کنند همین است که مخاطب را از اصل ماجرا، از آنچه که به آن نیاز حیاتی دارد و از چیزی که توجه به آن می‏تواند ضامن سعادت دنیوی و اخروی مخاطب شود، دور می‏کنند و به‏جای آن، حاشیه را پررنگ می‏کنند و به‏عنوان متن به‏خورد مخاطب بی‏چاره می‏دهند. لازم نیست برای اثبات این ادّعا خود را زیاد به زحمت بیندازیم؛ کافی است همین الآن به پر بازدیدترین صفحات سایت‏های خبری مراجعه کنید! کدام خبرها (یا به تعبیر بهتر، شبه‏خبرها) بیشتر مورد اقبال مخاطب قرار گرفته‏اند؟! متن‏ها یا حاشیه‏ها؟!
خیانت بزرگ‏تر این‏دست رسانه‏ها «تغییر ذائقه‏ی مخاطب» است. انسان، فطرتاً جویای حقیقت و طالب اصل است، نه فرع و حاشیه؛ امّا بازی‏های رسانه‏ای، روزبه‏روز مخاطب خود را از این فطرت الاهی دور و دورتر می‏کند، تا جایی که حتی در ذهن مخاطب هم جای متن و حاشیه عوض می‏شود. این یک «کودتای رسانه‏ای» است! کودتایی خزنده که فرع را به‏جای اصل می‏نشاند و اصل را از صدر به ذیل می‏کشاند تا در محاق فرو رود. تأسّف‏آورتر این است که رسانه، تقصیر را به گردن خودِ مخاطب می‏اندازد و چنین توجیه می‏کند که چون مخاطب چنین می‏پسندد، من هم چنان می‏کنم!
حالا به این دو مثال توجه کنید تا به عمق خیانتِ (عمدی یا سهوی) رسانه‏ها پی ببرید.
1- پیکر بی‏سرِ سرداری رشید پس از 27 سال دوری از وطن، به میهن اسلامی بازمی‏گردد. در شرایطی که جامعه بیش از هر زمان دیگر نیازمند نوشیدن جرعه‏ای زلال از شراب طهور شهادت و ایثار است، رسانه‏ها بازی حاشیه‏ای خود را آغاز می‏کنند و بحث‏ها درباره تشکیک در صحّت انتساب پیکر یافت‏شده به سردارِ بی‏سر دفاع مقدّس بالا می‏گیرد. اصل داستان فراموش می‏شود و خبری که باید همچون پُتکی سنگین بر سر خواب‏آلود جامعه وارد می‏آمد و مخاطب غرق غفلت و مادّیت را به‏خود می‏آورد و تذکّر می‏داد و تلنگر می‏زد، در این بازی رسانه‏ای گم می‏شود و این بحث‏ها دست‏آویزی برای جدل‏های بی‏هوده و تمسخر ارزش‏های فراموش‏شده‏ی جامعه می‏شود.
2- اختلاف نظری در محیط کاری بین رهبر انقلاب و رئیس‏جمهور پیش می‏آید؛ رهبری در چند سخن‏رانی پی‏درپی به فرعی بودنِ مسأله اشاره فرموده و کم‏اهمیّتی آن را گوش‏زد می‏فرمایند و حتی صراحتاً از رسانه‏ها به‏دلیل جابه‏جا کردن اصل و فرعِ ماجرا و دامن‏زدن به حاشیه‏ها و نگرانی‏ها گلایه می‏کنند؛ امّا «دیکتاتوری رسانه‏ای» به این راحتی‏ها دست از سیره‏ی سیّئه‏ی خود بر نمی‏دارد. همه‏ی این بازی‏ها در شرایطی اتفاق می‏افتد که مسأله‏ی اصلی کشور در حوزه‏ی داخلی، «جهاد اقتصادی» است و در حوزه‏ی بین‏المللی، «جنبش بیداری اسلامی» است. صد افسوس که این «متون» به راحتی، در پیش پای «حواشی» قربانی می‏شوند و امپراطوری رسانه‏ای فاتحانه و مغرورانه از گودی قتل‏گاه اصول بیرون می‏آید!
خروج از بحران جابه‏جایی متون و حواشی، جز با تمسّک به راهبرد حکیمانه‏ای که رهبر فرزانه‏ی انقلاب تحت عنوان «اصلی‏ـ‏فرعی کردنِ مسائل» مطرح فرمودند ممکن نخواهد بود. البته این راهبرد به معنای نادیده‏انگاریِ حواشی و سکوت در مواجهه‏ی با فروع نیست. اصلی‏ـ‏فرعی کردن مسائل یعنی رعایت «عدالت رسانه‏ای» در برخورد با حوادث و اتفاقات موجود در جامعه؛ عدالت هم یعنی «إعطاء کلّ ذی‏حقٍّ حقَّه»؛ یعنی «وضعُ کلِّ شیءٍ فی موضعِه»؛ یعنی به مسأله‏ی اصلی در حدّ و اندازه‏ی اصل پرداخت و روی مسأله‏ی فرعی هم در قدّ و قواره‏ی فرع سرمایه‏گذاری کرد.
البته نباید این نکته را هم از ذهن دور داشت که گاه یک مسأله‏ی فرعی، به صورت بالقوّه پتانسیل تبدیل به یک خطر و مسأله‏ی اصلی در آینده را دارد. در این موارد البته حکم مسأله متفاوت است که باید راهبرد ظریف‏تری برای مواجهه‏ی با این‏گونه مسائل در پیش گرفت. شاید در نوشته‏ای جداگانه این مسأله را بیش‏تر باز کردم.

این یادداشت در سایر رسانه‌ها: فارس‌نیوز / رجانیوز

نوشته شده توسط : سید کمیل

بسم الله []