یک بُعد از «حماسه سیاسی» به حضور حداکثری مردم در انتخابات و بعد دیگر آن، به انتخاب اصلح مربوط میشود. اینک در دورانی به سر میبریم که بیش از همیشه به امتداد و استمرار گفتمان انقلاب اسلامی نیازمندیم. در بین جمع و تفریق ائتلافهای رنگارنگ این روزها، هنوز هم از «گفتمان» جبهه پایداری حمایت میکنم، چون معتقدم همان گفتمان انقلاب اسلامی است. اما باید توجه داشت که جبهه پایداری از حیث مصادیق، تنها جزئی از گفتمان انقلاب اسلامی است، نه کلّ ِ آن. پس کاندیدایی که پایداری معرفی خواهد کرد، ممکن است گفتمانی ترین یا کارآمدترین کاندیدای موجود نباشد.
همچنانکه این نگرانی و تردید واقعاً هم وجود دارد که جبهه پایداری در مرحله اقدام و عمل سیاسی (نه تئوری و نظر) دچار نوعی انحصارگرایی و کوچک انگاری دایره وسیع نیروهای گفتمانی انقلاب اسلامی شود و در نتیجه خروجی این جبهه به عنوان کاندیدای ریاست جمهوری، شخصی در حد و اندازه ظرفیت عظیم جبهه گفتمانی انقلاب نباشد.
لذا همانطور که در انتخابات مجلس، با وجود حمایت گفتمانی از پایداری، به آن دسته از کاندیداهایی که شاخصهای لازم برای ورود به مجلس را نداشتند رأی ندادیم و دیگرانی را از سایر لیستها جایگزین کردیم، در انتخابات ریاست جمهوری نیز اگر در برابر کاندیدای پایداری شخص اصلحی وجود داشت، کورکورانه به کاندیدای پایداری رأی نخواهیم داد.
اینها را نوشتم تا ببینیم روند انتخابات به کدام سمت خواهد رفت و در نهایت چه کسانی نامزد و تأیید صلاحیت خواهند شد؛ آن وقت، فرصت برای بحث و استدلال مصداقی در مورد اصلح بودن یا نبودن ِ فلان کاندیدا در مقایسه با دیگران هست. تا آن روز، باید تلاش خود را بر روی بُعد نخست حماسه سیاسی (مشارکت حداکثری مردم) معطوف کنیم.
اما آنچه مسلّم است، هرگز به آنهایی که در طول ماههای اخیر (و بعضاً سالهای اخیر) عطش خود را برای رسیدن به قدرت نشان داده و برای حکومت و ریاست لَه لَه زدند رأی نخواهیم داد؛ زیرا اینان اساساً از دایره گفتمان انقلاب اسلامی خارجند. این یک معیار مهم و اصلی برای رأی دادن ما خواهد بود.
نوشته شده توسط : سید کمیل
لیست کل یادداشت ها
