بدون شک، خروج زودهنگام جریان انحرافی نفوذی در دولت را باید یک انتحار سیاسی محسوب کرد. این جریان نفوذی که با سوءاستفاده از اعتماد مردم به شعارهای اصول‏گرایانه و انقلابی دولت‏های نهم و دهم توانست چند سالی پشت سر رئیس‏جمهور مخفی شود، مسلّماً برای سال‏های سال برنامه داشت و قرار نبود به این زودی‏ها دست خود را برای عموم جامعه رو کند؛ گرچه خواص و نخبگان با بصیرت، از مدّت‏ها قبل با رصد رگه‏های انحراف عقیدتی و عملی این جریان، در گوشه و کنایه هشدارهایی را مطرح می‏کردند.
به هر ترتیب، آنچه به‏طور خاص ظرف مدّت یک‏ماه گذشته در صحنه‏ی سیاسی داخل کشور گذشت، خروج زودتر از موعد این جریان انحرافی از پوسته‏ی ادعاهای انقلابی و ولایت‏مداری و عدالت‏گستری بود. باید دانست که این جریان با این انتحار سیاسی، شانس تداوم بقای در قدرت را از دست داد؛ زیرا با روشن‏گری‏ها و بصیرت‏افزایی‏هایی که ظرف مدّت باقی‏مانده تا انتخابات مجلس نهم و ریاست‏جمهوری یازدهم صورت خواهد گرفت، بدنه‏ی اجتماعی حامی دولت خدمت‏گزار متوجه خواهند شد که روی خوش نشان‏دادن به گزینه‏های مورد حمایت این جریان به معنی ایجاد انحراف در مسیر انقلاب اسلامی است و  لذا پیش‏بینی می‏شود که این جریان جایی در مجلس و دولت آینده نداشته باشد.
امّا سؤال اساسی این است که علّت این انتحار زودهنگام چه بود؟ چه ضرورتی ایجاب می‏کرد که جریان انحرافی قید بقای در حاکمیّت را بزند و با ایستادگی و لجاجت در برابر حکم ولیّ‏فقیه، زمینه‏ی تداوم حضور خود در قدرت را از دست بدهد؟ این سؤال از آن حیث قابل توجه است که تجربه‏ی حیات سیاسی نظام جمهوری اسلامی ثابت کرده است که به‏واسطه‏ی پشتوانه‏ی مردمی نظام، همواره «خروج بر حاکمیّت» منجر به «اخراج از حاکمیّت» شده است!
برای یافتن پاسخ این سؤال اساسی، باید دو عرصه‏ی داخلی و بین‏المللی را مدّ نظر قرار دهیم؛ مسلّماً با توجه به عمق اعتقادات مردم ایران اسلامی به انقلاب و ولایت‏فقیه، حرکت ناشیانه‏ی جریان انحرافی از «منظر داخلی» نمی‏تواند هیچ آورده و سودی برای این جریان داشته باشد و تعبیر دقیق در مورد آن، همان «انتحار سیاسی» است. امّا باید دید از «منظر بین‏المللی» این انتحار سیاسی حامل چه پیامی برای مخاطبان خارجی است؟
به تعبیر دیگر، ضرورتی که این خودکُشی زودهنگام سیاسی را ایجاب می‏کند، نیاز داخلی این جریان نیست؛ بلکه نیاز اربابان خارجی این جریان منحرف به  ذبح سریع‏تر از زمان پیش‏بینی شده‏ی آن است. در طول تاریخ، قدرت‏های استکباری ثابت کرده‏اند که به چیزی جز منافع خود نمی‏اندیشند و حاضرند همه چیز و همه کس و حتی نزدیک‏ترین نوکران خویش را پیش پای منافع استکباری خود قربانی کنند و جریان نفوذی دشمن در دولت خدمت‏گزار هم مصداقی دیگر از این مفهوم کلّی است.
در شرایطی که «جنبش بیداری اسلامی» با سرعت خیره‏کننده و حیرت‏آور خود کشورهای منطقه را یکی پس از دیگری در‏می‏نوردد و به تعبیر مقام معظم رهبری، قلب اروپا را نشانه رفته است، غرب که مستأصل و دست‏پاچه‏تر از همیشه نظاره‏گر تحولات خاورمیانه و شمال آفریقاست، چاره‏ای جز قربانی کردن بعضی از مهره‏های نفوذی و دست‏نشانده‏ی خود در منطقه ندارد.
استکبار به خوبی می‏داند که انقلاب اسلامی ایران، عقبه‏ی استراتژیک قیام‏های مردمی منطقه است. انقلابی که ثمره‏اش تشکیل «نظامِ» جمهوری اسلامی است؛ نظامی که محور اساسی آن، حاکمیت فقیه عادل جامع‏الشرایط یا همان «ولایت‏فقیه» است. بی‏تردید، در شرایطی که خواست عمومی مردم منطقه «اسقاط نظام‏های دیکتاتوری» است، مدل حکومت «جمهوری اسلامی» می‏تواند به‏عنوان بهترین و محتمل‏ترین «نظام جایگزین» در این کشورها مطرح شود.
وحشت غرب از تحقّق این کابوس خطرناک باعث شد که دستگاه استکباری، راهبرد «مخدوش‏سازیِ» چهره‏ی رسانه‏ای نظام جمهوری اسلامی را در دستور کار قرار دهد تا این پیام را به خارج از مرزهای ایران مخابره کند که نظام «جمهوری اسلامی» نمی‏تواند به عنوان گزینه‏ای کارآمد و مطلوب جایگزین نظام‏های دیکتاتوری ساقط‏شده باشد؛ بلکه راه، منحصر در «لیبرال دموکراسی» و نظام‏های  سرمایه‏سالار غربی است؛ و به این ترتیب، بقای حیات انگلی خود را در منطقه تضمین کنند!
لذا دشمن در راستای پیش‏برد این سناریو در مرحله‏ی اوّل، ماجرای 25 بهمن را کلید زد و موجب انزوا و مرگ کامل سیاسی دو مهره‏ی نیم‏سوخته‏ی خود، یعنی میرحسین موسوی و مهدی کروبی شد؛ امّا پس از شکست سناریوی 25 بهمن، چاره‏ای جز خرج کردنِ جریان نفوذی دشمن در دولت باقی نماند.
خروج زودهنگام جریان انحرافی علیه ولایت‏فقیه گرچه به برکت بصیرت مردم، در بُعد داخلی سودی به حال غرب و دولت‏های استکباری ندارد و تنها موجب تقویت نظام جمهوری اسلامی می‏شود، امّا در بُعد خارجی و خصوصاً رسانه‏ای حاوی آدرسی غلط به مخاطبان خارجی، به‏ویژه مردم مظلوم کشورهای منطقه است. این رسانه‏ها تنش پیش‏آمده در فضای سیاسی داخلی ما را به دروغ به‏عنوان نمودی از «دیکتاتوری دینی» و تقابل ولایت‏فقیه با مردم‏سالاری ترجمه کرده و مخاطب منطقه‏ای را از عواقب تشکیل جمهوری اسلامی می‏ترسانند!
با این تحلیل، درک علّت انتحار سیاسی جریان انحرافی دولت روشن می‏شود. در واقع همان‏طور که غرب برای حفظ منافع خود از هزینه‏کردنِ امثال موسوی و کروبی دریغ نکرد، قربانی کردنِ جریان نفوذی دولت نیز در راستای حفظ منافع حدّاقلی غرب در منطقه ارزیابی می‏شود.
به عبارت دیگر، اگرچه غرب بر روی جریان انحرافی سرمایه‏گذاری زیادی کرده بود و برای اهداف بلند مدّت خود امیدهای بسیاری به آن بسته بود، امّا آغاز ناگهانی سونامی بیداری اسلامی در منطقه، تمام برنامه‏های دشمن را بر هم زد و استکبار را مجبور کرد که دستور خروج اضطراری عناصر نفوذی خود علیه حاکمیت را صادر کند تا به خیال خود، به‏جای ده‏ها جمهوری اسلامی با همان یک جمهوری اسلامی طرف باشد.
البته در پرتو هدایت‏های پیامبرگونه‏ی مقام معظم رهبری و بصیرت و حضور آگاهانه‏ی مردم در صحنه و آرامش و متانت خواص و پرهیز رسانه‏ها از بهانه‏دادن به دست دشمنان، این بار هم تیر دشمن به سنگ خواهد خورد و چیزی جز خسران مضاعف عاید نوکران نفوذی دشمن نخواهد شد و به کوری چشم دشمنان، ملّت‏های بیدار منطقه با چشمانی باز، از «نظام مردم‏سالار دینی ایران» در جایگزینی «نظام‏های دیکتاتوری اسقاط‏شده» الگوبرداری خواهند کرد.

نوشته شده توسط : سید کمیل

بسم الله []